Voor de Labradorpost schrijf ik columns over Boris’ belevenissen.
Deze is verschenen in de Labradorpost van april 2023 

Op een vrijdagmorgen, 6 weken geleden, sprak ik af met een collega. We zouden samen met onze drie honden gaan wandelen. Het was niet het allerbeste weer, er was sneeuw voorspeld. Bij ons regende het, maar ‘daar waar we heengingen’ sneeuwde het wel degelijk.
Wie hielden buienradar in de gaten, want samen wandelen is wel heel gezellig, maar niet als het keihard hoost en al helemaal niet als je daarna naar huis moet glibberen en glijden.
We durfden het wel aan en spraken af.
Daar aangekomen was er van die vieze, harde, natte kleddersneeuw die naar beneden viel. En het waaide ook nog flink. Maar we waren er nu eenmaal, smelten zouden we niet, nu konden we net zo goed gaan wandelen.
De honden hadden elkaar nog nooit gezien, maar bleken het gelukkig wel gezellig te vinden met elkaar en al snel renden en snuffelden ze dat het een lieve lust was.
Wij konden mooi even bijkletsen. Voordeel van dit péstweer was wel dat het nu niet zo druk was, weinig andere honden of mensen in keurige kleding. We wandelden zo’n drie kwartier en de honden hadden het heerlijk. Modder, slootjes, gezelligheid, wat wil een hond nog meer? Boris was natuurlijk weer de eerste die in een moddersloot zat.
Net over een bruggetje lag ik ineens in de modder. Mijn enkel deed direct veel pijn, en ik had een hondensnuit van Boris in mijn gezicht die kwam kijken wat ik aan het doen was. Omdat ik de op de grond blijven liggen niet echt een optie vond probeerde ik op te staan. Ik ‘liep’ door naar de auto. Gelukkig had ik stevige laarzen aan, die ik bij de auto wisselde voor schoenen omdat ik met die laarzen niet kan autorijden. Dankbaar voor de cruise control reed naar huis waar ik mijn schoenen uitdeed. En toen kon ik er niet meer op lopen. 
Er volgde een middag van huisarts – ziekenhuis – röntgenfoto en weer terug naar de huisarts. Na deze tour zat ik ’s avonds met gescheurde enkelbanden en een drukverband op de bank. Direct kroop er een hond op schoot. Voorzichtig gelukkig.
En zo zat ik tot op heden op de bank. Zes weken. Met af en toe een ‘uitje’ naar de fysiotherapeut. Geen rondjes met Boris en niet werken aan mijn pilot over meer honden in de zorg met Boris. Gelukkig kan mijn man deels thuiswerken en loopt alle rondjes met Boris. De rondjes zijn (helaas) aanzienlijk korter dan de rondjes die ik normaal met hem loop.
Boris en ik doen samen puzzels, impuls controle oefeningen en waar we heel goed in zijn, samen bankhangen. Soms ligt hij met die knokige knieën of ellebogen op mijn scheenbeen. Of hij neemt ineens een duik om dan bovenop mijn buik te landen. Over het algemeen gaat het goed en ligt hij niet met zijn kop op mijn pijnlijke enkel. En af en toe ligt ‘ie gewoon uitgebreid zijn zakie te luchten op de bank. 
Boris houdt wel van spelletjes, hij staat er altijd enthousiast bij te kwispelen. (en het blijft een labrador he, koekjes!!) De puzzels die we doen zijn van oa Nina Ottoson. Ik heb er een aantal, en we wisselen af en toe van puzzel. Rustig wachten, pas beginnen na de toestemming en dan ook nog nadenken hoe het koekje eruit moet vergt wel enige inspanning van Boris, het wachten duurt altijd ‘te lang.’ Ook doen we apporteerspelletjes, verstoppen de kinderen brokjes in huis of leg ik brokjes op zijn voorpoten die hij dan niet direct mag opeten.
Het nieuwste spelletje is een koekje gooien dat hij dan mag pakken als ik toemaar! zeg. En dat is best een beetje lastig. Beginnen met gooien vlakbij me, zodat ik nog mijn voet erop kan zetten. (ook een goeie oefening voor mij om dan niet om te vallen!) Soms is wachten té moeilijk en heeft ‘ie een succeservaring. Oops. Maar we maken vorderingen, het gaat steeds beter. Met die stapjes van mij en het afwachten van Boris.
Mijn enkel is nog niet hersteld helaas. Het valt me tegen. De uurtjes met Boris op de bank zijn gezellig, maar ik mis het samen wandelen. De rondjes die ik nu, alleen met krukken, loop mogen geen naam hebben.
De spreekwoordelijke vlag gaat uit als we weer samen een lange wandeling kunnen maken. Ook als  het op de dag keihard hoost!