Voor de Labradorpost schrijf ik columns over Boris’ belevenissen.
Deze is verschenen in de Labradorpost van april 2021
Losloopgebieden. We komen er met enige regelmaat, en toch blijf ik het altijd een beetje lastig vinden. Op mooie (zondag)middagen kan het daar héél druk zijn. Wij proberen die druktes altijd wat te vermijden, maar dat lukt niet altijd.
In een losloopgebied kom je heel veel verschillende mensen tegen, en minstens zoveel verschillende honden. Mensen die geen idéé hebben van hondengedrag, en mensen die zich in de materie verdiept hebben. Honden en mensen in alle soorten en maten, sociaal en minder sociaal, die van gezellig samen wandelen houden of liever alleen struinen. En ze lopen allemaal door elkaar.
Mijn ervaring is dat dat (meestal) goed gaat.
Ikzelf let altijd goed op, houd mijn hond in de gaten en gebruik mijn telefoon alleen voor het maken van foto’s. Als ik het niet vertrouw fluit ik Boris en zo nodig lijn ik ‘m aan. Er zijn keren dat er plots een hond van rechts komt aanzeilen en ik net te laat ben. Of dat mijn puber de bananen in zijn oren heeft en hij ervoor kiest om niet te komen.
Mijn hond is ook zeker geen heilig boontje en mag zich ook wel eens wat kalmer gedragen. Hij is jong, snel en onbezonnen. Hij bestormt ook wel eens een hond en dat vind ik heel vervelend. Mocht ‘ie een andere hond lastigvallen ga ik ‘m wél halen.
Ik probeer altijd ellende te voorkomen en heb in zo’n losloopgebied altijd overal ogen.
Gelukkig houdt hij mij ook goed in de gaten. Ik kan er niet zonder hem vandoor gaan, al zou ik het willen.
Maar hoe hoort het nou?
Er is de Nederlandse wet, er zijn (ongeschreven) regels, en er zijn ook dingen die normaal gevonden worden. De korte samenvatting is volgens mij:
“Je moet ervoor zorgen dat je hond geen overlast of schade veroorzaakt en je hond moet onder appél staan.” Een hond is geen machine, en soms zijn de verleidingen gewoon té groot. Een konijn, kat, boterham of balletje kan al een trigger zijn om ervandoor te gaan. En dat kan lastig zijn.
In de bebouwde kom moeten honden in ieder geval altijd aangelijnd zijn, behalve dus in de daarvoor aangewezen losloopgebieden. Daar staan bordjes en soms is er een hek en zo is het voor iedereen duidelijk dat je een losloopgebied voor honden betreedt en je dus het risico loopt dat je daar loslopende honden tegenkomt. Het is openbaar terrein dus iedereen mag er lopen.
Van de week waren wij in een losloopgebied en er was een vader die zijn loslopende dreumes een boterham gaf. Ik zag het gebeuren en had Boris gauw bij me en aan de lijn. Honden horen geen (andere) mensen lastig te vallen, maar een boterham kan werken als een hondenmagneet.
Als je honden écht niet leuk vind, moet je dan wel gaan wandelen in een losloopgebied?
Moet je er als niet – hondenbezitter van uitgaan dat je lastig gevallen kan worden door een hond in een losloopgebied? Ik denk het eigenlijk wel.
Er kan een hond tegen je op springen. Dat is vervelend en dat hoort niet.
Als ik vanuit mijn ooghoek iemand aan zie komen met een witte broek dan begin ik altijd hard te hopen dat Boris diegene niet heeft gezien én ik probeer hem de andere kant op te laten lopen.
En dat gaat meestal wel goed. En witte broeken kunnen ook heel goed in de was. Ik denk wel dat het vervelender is wanneer een vreemde hond jouw witte broek vies maakt.
Met Boris zou ik zo’n broek niet eens overwegen want die komt bijna nooit schoon thuis na een lange wandeling.
Met Benco hebben we eens meegedaan met een georganiseerde wandeling van stichting Hulphond. Daar deden honderden honden aan mee. Het was op een mooie dag in het voorjaar en precies op de láátste dag dat honden daar los mochten lopen. Er zaten heel veel mensen nietsvermoedend op hun handdoekje aan het water, terwijl er een oneindige stroom van honden voorbij galoppeerde. Benco griste een koek uit de hand van een “puber”. Ik vond het heel sneu voor die jongen, kon er niks aan doen maar moest stiekem ook wel lachen. Vooral om zijn “mevrouw? hij heeft mijn koekje opgegeten”.
Het hoort niet, het mag niet, maar ik kon er niks aan doen.
Resumé: Rekening met elkaar, daar zal het op neerkomen.
Als we dat nou allemaal doen, dan ziet de wereld er sowieso al heel anders uit.
Een enorme dooddoener, maar ik wilde het toch even gezegd hebben.
Druktes vermijden en ogen in je achterhoofd. Denk ik.
