Voor de Labradorpost schrijf ik columns over Boris’ belevenissen.
Deze is verschenen in de labradorpost van oktober 2020

“Hé wat zit daar nou?” Dacht ik gisterenochtend.
Boris (17 weken) had een bultje boven zijn rechteroog. Hij leek er geen last van te hebben en ik vertrok naar mijn afspraak. Twee uurtjes later kwam ik terug, en had hij twee dikke en rode ogen. Het zag er erg heftig uit, en toen hij uit zijn bench kwam begon hij er met zijn poten over te wrijven en met zijn kop over de grond te schuren.
Ik belde de dierenarts en kon over 1,5 uur langskomen.
De assistente van de dierenarts schrok erg, “joh zijn hele kop is dik!” Inderdaad was de boel aardig gezwollen maar ik was nog behoorlijk relaxed. Boris zelf ook, die kwispelde naar iedereen die voorbij kwam, naar de dierenarts die hem overal bevoelde en ook tijdens de prik die hij kreeg bleef hij kwispelen. Hij had een allergische reactie na waarschijnlijk een steek van een insect.
Ik moest ‘m in de gaten houden en hij moest zich rustig houden. Voor zover dat dan gaat met een puppy. Onderweg in de auto zie je af en toe een koppie boven de achterbank uitkomen, maar dat was het laatste stukje niet. En het rook ook ineens vreemd. Zijn lunch was weer retour gekomen. Bah!
Weer thuis ging Boris liggen slapen, moe van alle indrukken.
Tijdens ons avondeten gaf hij nog een aantal keer over. We vroegen ons af of zijn snuit nou nóg dikker geworden was.
Om acht uur lagen onze beide dochters in bed, en ik schrok weer van zijn koppie toen ik beneden kwam. Nu zaten zijn ogen helemaal dicht en ook zijn neus was opgezet. Hij ging direct bij me op schoot liggen slapen. (Ik weet dat hij dat dus over dertig kilo ook doet….)
Dit was niet de Boris zoals we hem kenden.
Ik belde de spoedlijn van de dierenarts. Oorspronkelijk meer voor de geruststelling. Dat de prik van die middag wel zou gaan werken. Maar ‘het zinde de assistente helemaal niet’ en we moesten direct komen.
Kwispelend huppelde Boris de praktijk binnen, flirtte wat met de assistentes en de dierenarts.
Het dooie vogeltje wat in de auto op schoot lag was alleen nog maar herkenbaar aan de dikke kop….
De dierenarts vond het ook een heftige reactie en gaf Boris drie prikken. Eentje in zijn spier tegen de allergie, een vochtafdrijvend middel én iets tegen het overgeven. Boris vond het wel gezellig en die flirtte wat in het rond met iedereen.
Ze dachten ook aan een allergische reactie op de steek van een insect. Welk insect is niet duidelijk. Zo’n heftige reactie komt af en toe voor bij zulke jonge honden, en over het algemeen krijgen ze dit maar één of twee keer in hun leven. Hopelijk was dit de laatste keer.
We spraken wat over zijn bijzondere kleur, en of een Shar – pei ook zou kunnen apporteren.
De dierenarts vertelde dat hij ‘wel veel zou moeten piesen’ en dat we hem toch wel in de gaten moesten houden én dat hij zich rustig moest houden.
De assistente wilde Boris wel houden maar ik nam ‘m toch zeker weer mee. Onderweg naar de auto plaste Boris al. In de auto viel hij als een blok in slaap, maar bijna thuis begon hij te piepen en draaien. Gelukkig waren we voorbereid met een deken en handdoeken, want hij moest ontzéttend nodig plassen. En thuis moest hij ook heel vaak plassen. Gelukkig zagen we zijn koppie ook slinken. Voorlopig gingen we nog niet naar bed, want elke keer moest  ‘ie wéér plassen.
Ver na twaalven leek het wat minder te zijn en kon hij kleine slaapjes doen. Ik koos ervoor om ook te gaan slapen, en om drie uur naar beneden te gaan.
Het arme hondje was toen zo moe en slap dat ik ‘m uit zijn bench tilde, buiten neerzette en na een plas weer in zijn bench zette. Hij zag er inmiddels weer uit als een Labrador. Om zeven uur was hij nog enorm moe maar kwam zelf uit zijn bench gezwabberd. Hij sliep bijna de hele dag, heel dicht bij me in de buurt. Hij at kleine beetje en we maakten een paar kleine wandelingetjes.
Het was echt enorm schrikken. Het leven met een puppy is nooit saai, maar dit was toch wel heel heftig.
Inmiddels is onze ondeugende en ondernemende Boris weer terug. Hij bijt weer in alles wat hij tegenkomt en rent weer net zo enthousiast rond als voor dit avontuur. Zijn koppie ziet er weer normaal uit.
En ik hoop van ganser harte dat hij geleerd heeft dat die vliegende dingen niet lekker zijn.