Vorige week was ik een weekje weg naar een bungalowpark. Boris was mee, zijn eerste vakantie! Voor mij wel een beetje spannend, want wat zou hij ervan vinden? En hoe zouden we het ervaren?
Het park was een beetje bekend, en omdat het in de zomervakantie was hadden we wel wat drukte verwacht.
Ik vind vakantie altijd hard werken. Hoe ik het ook doe, je blijft zoeken naar je spullen, de kinderen willen heel veel doen en mama moet overal komen kijken. Gelukkig was het goed weer én hadden we een speeltuin “in de achtertuin”.
Het weer was prachtig, en er werden lekker veel rondjes gewandeld. Boris had heel veel te snuffelen en te zien.
Door de opleiding ben ik veel bewuster met Boris bezig, maar ook met de omgeving. Hoe reageren mensen op hem, wanneer en hoe reageert hij op anderen.
Boris is nu 5 maanden en reageert vooral op rennende kinderen en mensen, en op veel geluid.
En, zoals een goed Labrador betaamt, vreet alles op wat los en vast zit, en ook dingen die minder geschikt zijn om op te eten. In het park was het best een rommel op de grond, en ook dat moest ik dus in de gaten proberen te houden. Helemaal goed ging het niet, Boris zijn darmen raakten op hol, maar verder was hij blij en enthousiast.

Op een mooie vakantieochtend hadden we gewandeld en wilden de kinderen even spelen. Ik vond met Boris een mooi plekje naast de speeltuin waar we niemand in de weg zaten, maar waar we toch samen mensen konden kijken. Hier heb ik heerlijk gezeten om Boris wat te laten wennen aan mensen, te kijken hoe hij reageert en hoe anderen op hem reageren. Hij zat daar heel braaf, kreeg af en toe een koekje en had best wat bekijks. Het was heerlijk om zo te zitten. De kinderen speelden, ik zat lekker met mijn hondje in het zonnetje en we leerden hier allebei van.

Er lag een mooi bos naast ons park waar we lekker konden wandelen (en snuffelen).
Op onze terugtocht door het park passeerden we een “poortje”. Ik zag van de andere kant een mevrouw met kinderwagen en kleuter aankomen. Ik wachtte op afstand zodat ze rustig konden passeren. Het mannetje wilde niet dichterbij komen omdat hij Boris spannend vond. Moeder zei “we hadden toch afgesproken dat je niet meer bang zou zijn? Kom.” Ik deed nog een paar stappen naar achter en wachtte rustig.
“Hondje doet niks” zei moeder daarna tegen haar zoon. Ik dacht alleen: nou, daar kunnen we het best nog eens over hebben. Alleen leek me dit niet het juiste moment om de wijsneus uit te hangen.
Doet hij echt niks? Hij beweegt, kwispelt, misschien snuffelt hij wel.
Ik deed nog een paar stappen achteruit om het voor het mannetje wat gemakkelijker te maken. Ik was ook bereid om helemaal weg te lopen, maar ik was ook weer te nieuwsgierig naar hoe het verder af zou lopen.
Uiteindelijk ben ik op een meter of 10 van het hekje gaan staan. Zo kon hij heel gemakkelijk oversteken naar de speeltuin zonder langs Boris te moeten. Moeder boog af en liep langs me en vertelde me “dat hij er maar aan moest wennen”. Ik leidde Boris af met koekjes en hij reageerde helemaal niet op het gezelschap wat voorbij kwam.

Ik snapt dat zo’n hond best spannend kan zijn als je 4 of 5 bent en de hond recht in de ogen kan kijken.
Iemand die bang is voor honden hoort vaak dat ‘ie zich aanstelt. Misschien zeggen mensen dat niet bewust, maar het is wel wat er kan gebeuren.
Met dit jongetje komt het vast allemaal goed. Misschien heeft hij begeleiding nodig, misschien ook niet. Ik heb nog geen visitekaartjes en ben halverwege de opleiding. Maar of ik een kaartje uit zou durven delen in zo’n situatie? Ik weet het niet.